Maatregelen tegen vervuiling Maas schieten tekort

Nederlandse regels schrijven voor dat lozingen negentig procent van de tijd aan milieueisen voldoen. In droge periodes, in theorie tien procent van het jaar, geldt dit niet. In de praktijk zijn die droge periodes vaak langer, waardoor lozingen een groter en langduriger effect hebben dan voorzien.

RIWA wijst op recente incidenten. In augustus zorgde een lozing van het bestrijdingsmiddel propamocarb bij Luik voor zo’n hoge concentratie dat Waterleiding Maatschappij Limburg de inname van Maaswater moest staken. In juli verscheen bovendien een ontwerpvergunning voor het lozen van industrieel afvalwater met PFAS via het riool in Weert, dat uiteindelijk in de Maas terechtkomt.

De drinkwaterbedrijven pleiten voor beter inzicht in welke stoffen bedrijven lozen, vooral via de riolering, waar nu weinig over bekend is. Van der Ploeg: "Het is essentieel dat bevoegde gezagen zich maximaal inzetten om emissies van schadelijke stoffen te voorkomen. Zonder deze inzet is een effectieve bescherming van de Maas als bron van drinkwater voor 7 miljoen mensen onmogelijk."